Güneş daha önce hiç böyle yakmamıştı.
Çingene karasına dönmemi istiyordu sanki.
Esirdim, zalim ve terleten kollarında.
Kurtulamıyordum; kışı ilkbahara çeviren eritme gücünden.
Bembeyaz bir serinlik* belirdi arkamda.
Sinirinden yüzünü gözünü cırmalayan bir serinlik.
Kedi sesli ama köpek seven serinlik.
Kurtuldum çakma cehennemden.
Ter kokturan fırından.
Kurtuldum incecik kollarını boynumda hissederek.
Yıkıldım;
hissettiğimin yalan olduğunda ağlayarak.
Koştum;
acı veren yalnızlığımın içinde boğularak...
*PLATONİK olmak AHMAKLIKTIR
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder