"Neredeydin", diye bağırdı çocuğuna. Sinirliydi. Her an çocuğun suratında beş parmağın o kulak çınlatan travmasını yaşatabilirdi. Ama bekliyordu. Haklı olmayı bekliyordu. Sinirlenmeliydi. Daha çok sinirlendirmeliydi kendisini çocuğunun vereceği cevap.
Uzun bir bekleme oldu. Çocuk cevap vermedi. Annesinin eli suratında patlamadı. Mutluydu. Annesinin uzattığı eli tuttu. Ve akşam, geceye yelken açmışken evlerine doğru sonsuza kadar sürecek bir döngünün parçası olarak olarak yürüdüler.
Ve çocuk Giderken bana bakıyordu. Döngünün yıpratıcı olduğunu biliyordu heralde. Kaçmak, kurtulmak istiyordu ondan. Bende aynı istekle arzuluyordum bunu. Ama annenin bulaşık suyu kokan ellerine sıkıca bağlanmış eller kaçma teşebbüsüne giremedi...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder