Uzun bir yolculuktan sonra bu sanayi kentine gelmişti. Yorgundu. Kızıla boyanmış kıvırcık saçları iki gündür yıkanmadığı için yağlanmıştı. Telefonunun küçük ekranını kullanarak yüzündeki küçük sivilceleri uzun tırnağıyla izi kalacak şekilde yok ediyordu. Yok ettiğini sanıyordu.
Biraz sonra kendisine bir arkadaş yapmıştı bile. Kısa boylu, az duyan, saçları fönlü, az konuşan bir çocuk. O da aynı niyetle uzaklardan gelmişti. Gergindi. Sivilcelerini patlatan kızın söylediklerini dinliyor, kafasını sallıyor ama yorum yapmıyordu.
İkisi de aynı anda saatlerine baktı. Aniden ayağa kalktılar. Beş katlı memur dolu binanın kapısına koşuyorlardı. Koştukları kapıyı, incecik bir içeriden zorlayarak açtı. Onlara 'yok' gibisinden bir şeyler söyledi. Az önce oturdukları masaya döndüler.
Bir kahkaha attım o anda; Saba Tümer gibi. Biliyordum çünkü ben ertelendiğini. Sınavın 1'de değil 3'de olacağını...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder