Uykusu geliyordu. Uyumak istemiyordu. Yorganın ter kokmasını istemiyordu. Vücudunun terini yorganıyla paylaşmak istemiyordu. Gözleri bulanıktı. Bir şeker hastasının günde bir kere iğneye muhtaç olması gibi, o da bilgi hastasıydı. Eline aldığı derginin bütün kelimelerini gözleriyle süzmeden uyuyamazdı. En azından o öyle düşünüyordu.
Onu bulduğumda horluyordu. Derginin kapağı sayfalarından ayrılmıştı. Üzerine yattığı derginin sayfaları kırış kırıştı.
Belimden silahımı çıkardım. İyi tıraş edilmemiş pürüzlü yüzünde silahımın namlusunu gezdirdim.
Rahatsız olmuştu. Ama uyanmamıştı. Bir kez daha uyguladım aynı işlemi. Yavaş yavaş uzun kirpiklerinin arasındaki açık kahverengi italyan gözlerini ortaya çıkarıyordu.
Beni farketti. Sakin olmasını söyledim. Sakin olduğunu söyledim. Gururlu bir piç kurusu izlenimi veriyordu. Bu öfkemi daha da alevlendirdi.
Ve bütün şarjörü beynine boşalttım...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder