MUM

Neden bir insan, on katlı binanın onuncu katında oturmayı tercih eder ki? Üstelik asansör de bozuk. Bu merdivenlerden çıkmak, askere gitmeyi reddetmekten daha zor bir karar. Mecbur muyum? Hayır. O zaman o insin aşağıya. Ama beni misafirliğe çağırdı. Hem de bugün ve asansörün bozuk olduğunu bile bile. Allah belanı vermesin emi.

Çıkmaya başlıyorum lanet olası merdivenlerden. Eski, yamuk ve kaygan mermerle beni sakat bırakmaya meyilli. Of, daha dokuz kat kaldı. Eğer iyi bir yemek hazırlamadıysa, ona bu son gelişim olur. Zaten kupkuruyum. Daha da zayıflatacak beni.

Sekiz kat kaldı. Acaba niye çağırdı beni? Hiç çağırmazdı oysa. Hep ima ederdim. Hiç oralı bile olmazdı. Benden başka bütün arkadaşlarını çağırmıştı heralde.

Yedi kat kaldı. Acaba parfümümü değiştirdiğimden mi çağırdı beni? İki gündür harika koktuğumu söyleyip duruyor.

Beş kat kaldı. Yoksa düşündüğüm şey için mi çağırdı beni? Bilgisayarı mı bozuldu? Geçen seferinde de ben yapmıştım. Ama o değildir ya.

Üç kat kaldı. Kalmaz olaydı. Köpek gibi yoruldum. Bu işkence bitsin artık.

Nefes nefese kalmış halde zile basıyorum. Yüzü her zaman olduğu gibi güller açıyor kapıyı açtığında. "Yoruldun mu?" diyor sonra bütün saflığıyla. Konuşacak enerjim kalmadığından gözlerimle cevaplıyorum.

O hala gülüyor.

İçeri geçiyorum.

Mumları görüyorum her tarafta. Çok para harcamış olmalı.

Bir köpek koşuyor üzerime doğru. Ve havlıyor. O köpeğe "sus" diyor. Köpek susuyor. Ama köpeği hiç gözüm tutmadı.

Mumlar bitmiyor. Yemek masasına kadar her yer mum. Bazıları renkli. Ama içim bunalıyor. İçerdeki is gözümü yoruyor.

Ve yemek. Harika. Ortamın romantikliğine inat, hayvanca indiriyorum mideye.

Ve tuvalet.

Ve uyku. Çift kişilik.

Horlayarak...