Rap. Kız bağırıyor. "Ben ağlamazken, açıldı perde düştü maskem..." Kulağında kocaman bir kulaklık. Halk konseri veriyor çevresindekilere...
Ben.
Onca işim varken izliyorum. Beni eski günlerime götürüyor bu pıtırcık. "Şu şarkının sözlerini ezberlemek yerine derslerini ezberle." diyen kocaman nasihatler. Eminim bu kızın kulaklarını da tırmalıyorlardır bu sözlerle.
Onu anlıyorum.
Yaşıyorum.
Hissediyorum.
Ve eşlik ediyorum ona sessizce. Emdiğim kokteyl şekeri ağzımdan düşürüyorum.
Bu kız çok iyi.
Ona yetişemiyorum. Enerjisi benden milyonlarca kilometre yüksekte.
Bana doğru dönüyor dudakları birbirine durmadan vururken. Beni görüyor. Susuyor. Yaklaşıyor.
Göz göze geliyoruz. Konuşmuyoruz. Kulaklığını telefonundan çıkarıyor. Ve şarkının müziği kulakları yırtarcasına en baştan çalmaya başlıyor. Biz de fonun ardından başlıyoruz parçayı söylemeye.
Bağıra bağıra...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder