Onu gördüm. Her zaman olduğu gibi elinde bir kağıt parçasıyla evine gidiyordu. Üç katlı, sıvası yapılmamış evin iki ve üçüncü katını çöplerle, kağıtlarla doldurduğunu herkes biliyordu. Neden doldurduğunu ise kimse bilmiyordu.
Sanki üstünün her emrini yerine getiren bir asker gibiydi.
Gözleri ayak ucunda emri tamamlama uğraşındayken, birden kafasını kaldırdı.
Beni gördü.
Korktu.
Kırk yaşın verdiği tecrübeden eser yoktu duruşunda. Adımlarını daha da hızlandırdı ve binanın kapısını kırarcasına kapadı.
Bakkaldan ekmek alıp çıkmıştım ki; üçüncü katta, sıvasız duvarın kenarından bana bakıyordu. Onu gördüm. O da benim onu gördüğümü gördü.
Bu sefer adımlarını hızlandıran ben oldum. Onun beni göremeyeceği noktaya kadar aceleyle yürüdüm.
Böyle işte; korkunçtu...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder