FABRIQUE

Usta.
İşçi amiri.
Kıdemli çalışan.
Böyle sıfatlara sahipti. Yirmi üç yıldır aynı fabrikada aralıksız çalışıyordu. Askerden geldiğinde başlamıştı. İki çocuğu ve bir torunu var. Hala burada çalışıyor. Üstlerinin sözünü dinleyen, herkese göre makul bir adam.
Bazen sinirlenir, bazen de ensesine yapıştırır işçilerin. Bu bir sevgi mesajıdır aslında. Vuran da vurulan da ensesine bu kadar sert vurulursa, ileride üreme gücünün kaybedileceğini bilir ama "erkek adamız" cümlesiyle bu tehlike savuşturulur.

Çocuklarına da böyle vurur Usta. "Erkek adamsınız ulan, biraz dayanıklı olun" diye de tembihler sonra. İlk çocuğu kız kaçırmıştır, yirmisinde evlenmiştir. Bir torun vermiştir kucağına. "Sapını tutamadın şerefsiz" diye azarlar sık sık onu. O da kendisi gibi bir fabrikada işe başlamıştır. Elbette onun attığı adımları izleyecektir hayat yolunda.

Diğer çocuğu ise kendisine hiç benzememektedir. Devamlı gezer şehir şehir. Parayı nereden bulur bilmez. İşim var deyip, bazen bir ay gelmez eve. Henüz on dokuzundadır. Bir iki defa tehdit etse de, 'akacak kan damarda durmaz' deyip salıvermiştir onu. Her döndüğünde kitaplarla gelir. Kütüphanesine ekler. Usta da karıştırmıştır bunları ama çok kurcalamayıp yerine koymuştur.

Usta bir gün emekli olur. Emekli yaşının altmış beş yaşına çıkarılmadığı günlerdir. Fabrika ona yaptığı hizmetler için teşekkür edip, "elvada" der. Artık fabrika yoktur. Artık Usta değildir. İşçilerinin ensesine vuramaz artık. Emeklidir.

Küçük oğlunun kütüphanesine günden güne daha bir yakınlık duyar. Kitapları karıştırmakla kalmaz. İçlerine girer, büyülenir, sersemleşir. Bazen okurken uyuya kalır. Tıpkı oğlu gibi. Anlar onu.

Gider.
Uzaklara.
Uzak memleketlere.

Elinde kitaplarla döner. Tıpkı oğlu gibi. Anlar onu.

Hep gider.
Çok çok uzaklara.
Çok çok uzak memleketlere.

Bir gün geri döner.
Tabutla.
Tabutun içinde kitaplarla.
Yüzünde ölü bir gülümseme.
Gerçek...