HÜCRE

Terliyorum.
Düşünemiyorum.
Zorla, evet zorla susturuluyorum.
Hücrenin kapısına her tıkladığımda ya cevap alamıyorum ya da duvar gibi bir suratla karşılaşıyorum. Nemli ve toprak kokan duvarlar moralimi bozuyor.
Ve sessizlik. Bu iğrenç.
Bağırmak istiyorum. Bunun boşa olduğunu bile bile yapmak.
Neden kitlediler beni buraya? Tek yaptığım yazmak. Evet, yanlış duymadınız yazmak.
Elimi yumruk yapıp nemli duvarlara acı duymaksızın vuruyorum. Yazdığım eli hem de. Yazmamak için.
Ağlayarak.
Ve tekrar oturuyorum, paslı, tuvalet deliği kokan sandalyeye.
Hücrenin kapısındaki küçük aralıktan duvar surat adımı söylüyor:
"Ahmet hazırlan. Savcıya çıkıyoruz."