Bir protestoydu benimkisi. Düşünen bir adamın hakkını araması adına gerçekleşen bir eylem.
Karşımda bir duvar vardı: Düşünemeyen, kör, sağır, dilsiz ve at gözlüklü ve gelenekçi bir duvar.
Çatışma sert geçti. Duvar dimdik ayaktaydı, yıkılmıyordu. Ben ise nefes almakta bile zorlanıyordum. Beyaz pes bayrağımı çıkarmam an meselesiydi.
Derin bir nefes aldım, bütün haklı umudumu yanıma alarak.
Ve aldığım nefesi hunharca üfledim, duvarın canavara dönüşmüş kıpkırmızı, kalın kaşları altındaki gözlerine.
Sustu. Ama bir anlık. Ve çıkardı ağzından lağımın içinde sınırsız özgürlüğüyle yol alan bok taneleri gibi: Biz Böyle Güzeliz.
Kabul ettim zaferini ve mağlubiyetimi.
Bir duvar plastik gibi eğilip bükülemez, biçim ve şekil verilemez bir hamur gibi.
Duvar ancak yıkılarak yerine bir şeyler yapılabilir.
Ve duvarlar yıkılmadıkça;
bizim tanrımız kalmaya devam edecektir...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder