Güzelliği ile düşündükleri arasında zerre paralellik yoktu.
Kıskançlık bütün damarlarında hiç durmadan yol alıyordu.
Rezilliğini belli edecek her şeyi art arda yapmasına rağmen, bazen tepki alıyordu. Bu onu daha da rezilleştiriyordu.
Bu rezillik abidesi, tanıştıktan iki ay sonra dokundu parmaklarıma. İçim ürperdi. Parmakları kesik eldivenlerini altındaki kaynayan kanını hissettim. Bir kez daha ürperdim o anda.
Yalan bir gülümseme attım sapsarı yüzüne. Kendimden utandım. Bir an önce yanımdan gitmesini mi yoksa kalmasını mı istiyordum; bunu bilmiyordum. Ama hatırladığım sohbeti uzatmak istememdi.
Ama uzun sürmedi.
Bıraktım elini.
Bıraktı o da.
Ve attık kendimizi farklı deliklerden siyasetin konuşulmadığı mutluluktan yapılmış sefillik çukuruna...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder