Burun deliklerimin içinde gezinen keskin çiş kokusu. Tahtalarını tahtakurularının içinden kemirdiği camları kırık pencereler. Duvara dışkılarla yazılmış çığlıklar...
Ve yerde yatan çırılçıplak bir ölü.
Bir adam. Boynunda aslan dövmesi var.
Yüzünü görmek için yan yatmış vücudunu belinin üzerine yatırıyorum. Korku filmlerindeki korkunun oluşmasını sağlayan zombi karakterlere benziyor. Her an canlanıp seni boğazlayacak gibi.
Bir adım geri.
Bir adım daha.
Zombi diye bir şey gerçekten var mı acaba? Az önce kolu oynadı çünkü. Tuğla. kolunun altında bir tuğla varmış. Neyse ki zombi değilmiş.
Ah, ne yapıyorum ben bu boktan yerde. Aşağıdan yukarıya dizilen onlarca kitabın en altında kalmış bir kitap gibi ezilip buraya atılan bu pisliğin yanında ne yapıyorum?
"Şu orospu çocuğunu poşetleyip götürün." diyorum beni izleyen iki asalak polise.
Korku. Şu lanet korku.
Korktukları için yaklaşamıyorlar zombiye.
Ben. Evet, ben de korkuyorum bu pislikten. Beni boğazlamasından, pis nefesini suratıma üflemesinden korkuyorum. Elindeki bıçakla beni bıçaklamasından kor...
"Ne, bıçak, dur, yapma...."
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder