Şekersiz çayın acısı vardı yüzünde.
Çay içmekten nefret etti o anda.
Ekşiyen suratını duvara çevirdi.
Ve isyanını kırık tuğlaların içine fışkırttı.
Sustu.
Ağlamak için büyük bir çaba harcıyordu.
Ama,
ağlayamıyordu.
Bir çay neden ağlatır ki insanı?
Acı olduğundan mı
yoksa
hüznü barındırdığından mı?
Oysa,
iki kaşık şeker yeterdi mutlu olmasına.
Acıyla bir daha böğürdü.
Ve kantine, şeker almaya gitti...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder